ผญาภาษิตอีสานโบราณกล่าวขานการทำบุญประจำเดือนสิบเอ็ด
เดือนสิบเอ็ดว่านั่นหัวลมอ่วยเชยหนาว
ช่วงผู้สาวผิวลายฝ่ายชายสิผิวเกลี้ยง
ได้ยินเสียงลมต้องกกสามฉาอยู่เวิ้นเหวิ่น
หมาจอกเอิ้นสั่งชู้กะปูหม้นแต่ฝั่งหนอง
นกแจนแวนออกฮ้องหาคู่ผสมพันธุ์
ควายบักเถิ๊กตกมันแหล่นซนแต่ตอพร้าว
ฝูงปลาขาวลงโฮมต้อนสาวนอนขี้คร้านตื่น
ปลาดุกบืนข่อนสิแจ้งหันหน้าเข้าใส่หลุม
ได้ยินเสียงฟ้าฮ้องเอิ้นสั่งฤดูฝน
ฝูงหมู่คนลงเลาะถ่งนาปลาบ้อน
เดิ๊กออนซอนจันทร์แจ้งทอแสงใสสง่า
ออกพรรษาห่อข้าวต้มลมล่อแต่หมู่ปลา
บัดนี่แหล๋ววัดสิเป็นกำพร้าบ่มีพระสิมานอน
มาออนซอนแต่ทายกไล่แต่งัวเข้ามาเลี้ยง
ได้ยินเสียงกลองโย้นวันเพ็ญสิบห้าค่ำ
พระสิลาแม่ออกค้ำไตรมาสสิสั่งลา
เป็นผญาภาษิตอีสานโบราณ
กล่าวขานการทำบุญประจำเดือนสิบเอ็ด
เสร็จธุระพระพรรษาชาวพาราเซ็งแซ่แห่กฐิน
จึงสังเกตเห็นธงสัตว์สี่ประเภทที่เตือนใจพระว่า
"อย่าเบื่อคำสอนสั่ง(ธงตะขาบ) ยังเห็นแก่ปาก(ธงจรเข้)
มากด้วยกามคุณ(ธงเต่า) และวุ่นรักผู้หญิง"(ธงมัจฉา)
ขออนุโมทนากับสาธุชนเจ้าภาพทุกท่านที่เห็นความสำคัญ
ของการทำบุญทอดกฐินแด่พระสงฆ์ทุกวัดที่มีพระสงฆ์๕รูปขึ้นไปซึ่งจำพรรษาถ้วนไตรมาสในอาวาสสามเดือน...สาธุ
